Μην ξεχάσω να ξεχάσω

To είπε ένας, το κόλλησαν κι άλλοι, τυλίχτηκαν πίσω από τη φράση με περηφάνια και αποφασιστικότητα: «Δεν ξεχνάμε την ιστορία μας». Πολύ ωραία, αλλά ποια είναι η ιστορία που δεν ξεχνάμε;

Η ιστορία που εννοούν πως δεν ξεχνάμε έχει ως εκκίνηση το «μια φορά κι έναν καιρό». Πράγματι, η Ελλάδα συστήθηκε ως κράτος ως υβριδική συνταγματική μοναρχία, αρχικά με έλληνα κυβερνήτη και στη συνέχεια με βαυαρούς αντιβασιλείς που ασκούσαν εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, για να αποτελέσει συν τω χρόνω συνταγματική μοναρχία και βασιλευόμενη δημοκρατία, με βασιλείς που νοσταλγούσαν κυρίως την πρώτη εκδοχή κι ας είχαμε περάσει στη δεύτερη. Ουπς: Παρασυρθήκαμε ξανά. Ξεχάσαμε πως όταν «δεν ξεχνάμε την ιστορία μας», εννοούμε ότι συγκρατούμε από την ιστορία την ωραία, την ιδεαλιστική, την επική και εξωραϊσμένη εκδοχή και ξεμπερδεύουμε με τα σκοτάδια, καθόσον πρόκειται για σκοτάδια. Πώς να τα αντικρίσεις, όταν δεν τα φωταγωγείς; Και γιατί να τα φωταγωγήσεις, αφού για σκοτάδια πρόκειται;

Δεν ξεχνάμε την ιστορία μας. Αλλά ποια είναι η αντίληψή μας για την ιστορία;
Ντριμπλάρουμε ευσχήμως τους μπελάδες με ένα τρυφερό, εντάξει, έκανε και τα λάθη του το στέμμα, και αμέσως επιχειρούμε να αντιτάξουμε «στην άλλη πλευρά», την πλευρά των δημοκρατικά εκλεγμένων δηλαδή, σφάλματα μεγαλύτερα, εγκλήματα τερατώδη. Στην ουσία, ακόμα και «τα λάθη του στέμματος» παρουσιάζονται σαν προσπάθειες να αποσοβηθούν οι κουτσουκέλες των πρωθυπουργών και των στελεχών της δημοκρατίας.

Δεν ξεχνάμε την ιστορία μας, δηλαδή αυτό που θέλουμε να επιζεί ως ιστορία, ως μνήμη και παρακαταθήκη, κάτι που ανταποκρίνεται στο «εθνικό», ήτοι στο παραταξιακό συμφέρον, ήτοι στο συμφέρον της υπερέχουσας ατομικής συνείδησης και αποσκευής, στοιχεία που αποδεδειγμένα αποτελούν ιδανικά δυνητικά συγκολλητικά στοιχεία για μια μάζα που αντλεί δύναμη από τη συγκόλληση και την κοινή αναφορά.

Δεν ξεχνάμε την ιστορία μας, αφήστε μας να έχουμε την ιστορία που θέλουμε αλλά και σεβαστείτε την ιστορία όπως εμείς θέλουμε να είναι.

Αλλά καθώς αρνούμαστε να δούμε το εθνικόν με την έννοια του αληθούς, όπως υπέδειξε ο ποιητής, αλλά μόνο με τη μονοδιάστατη έννοια του επιθυμητού και του βολικού, αυτό προκαλεί τα πλήγματα που αποστρεφόμαστε, τα γεγονότα θα έρθουν νομοτελειακά και ξεροκέφαλα να πάρουν την εκδίκησή τους, και θα το κάνουν, γιατί φορείς και δικαιούχοι ιστορικής μνήμης υπάρχουν και στις απέναντι περιοχές, και αυτοί, εξερεθισμένοι, θα ανασύρουν σκωπτικά παρατσούκλια, εικόνες με παιδάκια πάνω από κατουρλοκάνατα, χλευαστικά ανέκδοτα, ωμά ιστορικά αφιερώματα και τα ρέστα.

Δεν ξεχνάμε την ιστορία μας. Ας την πούμε λοιπόν, με μοναδικό σκοπό την κάθαρση, τη συνεννόηση, την αλληλοκατανόηση, την αποκρυστάλλωση της ίδιας της ιστορίας με όρους συναποδοχής. Δεν το οφείλουμε στην ιστορία, αλλά στο παρόν και στο μέλλον: Είναι αναγκαία συνθήκη της υγιούς πορείας η επίγνωση της διαδρομής που σε έφερε ως εδώ. Δουλειά κάνουν και οι μύθοι, δουλειά κάνουν και οι φανατισμοί, οι διχασμοί και οι εμφύλιοι, αλλά ας δοκιμάσουμε με αυτό που μπορούμε να αντέξουμε ως αλήθεια μήπως αποδειχθεί ωφελιμότερο, γιατί όποιος σηκώνει την αλήθεια του παρελθόντος, μπορεί να ανταποκριθεί και σε άλλες αλήθειες, να πάψει να υπνοβατεί ή να μασά τα φύλλα της Πυθίας, και να πιάσει από τα κέρατα τον ταύρο των προκλήσεων του καιρού του.

Διαβάστε όλο το ρεπορτάζ στην Πηγή Θέματος PELOP.GR