Επιλεγμένη Ενημέρωση
Η αποκλειστική συνέντευξη και το κάλεσμα του γνωστού καλλιτέχνη Άκη – Παναγιώτη Βασιλόπουλου
Ο Άκης – Παναγιώτης Βασιλόπουλος είναι ζωγράφος σκηνογράφος και καθηγητής Ζωγραφικής.
Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1967. Είναι γιός του Ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Γιώργου Βασιλόπουλου. Το 1993 εισήχθη με υποτροφία στη Σχολή Καλών Τεχνών του ANGLIA COLLEGE OF CAMBRIDGE.Το 1994 συνεχίζει με υποτροφία στο αντικείμενο «Ψυχολογία των παιδιών μέσα από την ζωγραφική». Το Μάρτιο του 1994 πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση στον εκθεσιακό χώρο της LEVER HELLAS. Εκεί γνωρίζει τη συζυγό του Αλίκη με την οποία έχουν αποκτήσει τρεις γιούς , τους ομορφότερους πίνακες της ζωής του όπως λέει ο ίδιος , το Γιώργο , το Βασίλη και το Νίκο. Θα ακολουθήσουν κι’ άλλες εκθέσεις και συνεργασίες με επώνυμες γκαλερί της Ελλάδας και του εξωτερικού . Έργα του βρίσκονται σε πολλές ιδιωτικές συλλογές και εκθεσιακούς χώρους . Η καλλιτεχνική του έκφραση, με προσδιοριστικά και αναγνωρίσιμα στοιχεία της τεχνικής του, καθορίζεται από τον εξπρεσιονισμό. Η αφαιρετική τάση σε συνδυασμό με τις έντονες αντιθέσεις των χρωμάτων και την ελευθερία της πινελιάς, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του.Στην πλούσια θεματολογία που επεξεργάστηκε, εφάρμοσε και προσάρμοσε τεχνικές όπως – ρεαλισμός, ιμπρεσιονισμός – για την μέγιστη και άρτια απόδοση της σύνθεσης.Συχνά αποδίδει έναν ονειρικό κόσμο αποφεύγοντας να συγκρουστεί με τη φωτογραφική λεπτομέρεια των προσώπων ή των αντικειμένων. Κυρίαρχος στόχος του έργου είναι το συναίσθημα, η μελαγχολική διάθεση που αποπνέει και που τείνει έναντι της λογικής.Η δομή και η σύνθεση των σχημάτων υπαγορεύονται από την εικόνα φτάνοντας το χρώμα, πολλές φορές,σε επίπεδα υψηλής έντασης .Η κίνηση των συνθέσεων είναι μαγευτική, συναρπάζει και δημιουργεί ενδιαφέρον, με μια αίσθηση οφθαλμαπάτης δίνοντας πνοή και ζωή ακόμα και σε αντικείμενα ή νεκρές φύσεις.Για την τεχνική απόδοση χρησιμοποιεί λάδια αλλά και ακρυλικά. Ζωγραφίζει με πινέλο, λατρεύει τη σπάτουλα, που πιστεύει «ότι τον λατρεύει και αυτή». Αποδίδει την εξπρεσιονιστική του διάθεση με την σπάτουλα και τις έντονες αντιθέσεις της. Ο Άκης Βασιλόπουλος ζει και εργάζεται στην Πάτρα όπου διατηρεί ιδιόκτητη γκαλερί .Είναι αντιπρόεδρος στο Σύλλογο Πατρινών καλλιτεχνών, εικαστικών τεχνών και μέλος του συλλόγου καλών τεχνών Κωστής Παλαμάς.
ΚΑΛΕΣΜΑ:
Δείτε την αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό ΠΑΤΡΙΝΟΡΑΜΑ
Αρ Τιμ.: 400005484039209
Για την τέχνη του δηλώνει :
«Πιστεύω ότι κάθε μορφή τέχνης αλλά η ζωγραφική κυρίως, καλείται να δώσει στον θεατή τη δυνατότητα να δει με ένα καινούριο βλέμμα τον κόσμο και να παίξει πολλούς ρόλους, διακοσμητικό, διδακτικό, ψυχαγωγικό, επενδυτικό. Πάνω από όλα όμως, καλείται μέσω της ζωγραφικής, ο δημιουργός να κάνει τον θεατή να δει την ομορφιά του σχήματος και του χρώματος, την απλότητα και την οικονομία στη διατύπωση της εικόνας και την ποιότητα της τεχνικής».
Στις 20 Απριλίου 2024 και ώρα 20:30, ανοίγει τις πύλες της η ατομική έκθεση του Άκη Βασιλόπουλου στη «Γκαλερί Ωδείο» του ο κέντρου Πολιτισμού και Ολυμπισμού «Κωστής Παλαμάς» και θα διαρκέσει μέχρι τις 28 Απριλίου 2024, ώρες επίσκεψης 11:00 έως 14:00 και 18:00 έως 21:00 . Ετοιμαστείτε να εμπλακείτε σε έναν κόσμο χρωμάτων και φαντασίας, ενώ ο καλλιτέχνης μας θα μοιραστεί την έμπνευση πίσω από κάθε έργο του. Μη χάσετε αυτή την ευκαιρία να ανακαλύψετε την τέχνη του Άκη Βασιλόπουλου. Είναι μία καλή ευκαιρία να μοιραστείτε αυτή τη μαγική εμπειρία στη «Γκαλερί Ωδείο» απέναντι από το Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας.
Ενόψει της παραπάνω ατομικής έκθεσης παρέθεσε συνέντευξη στην Ευτυχία Λαμπροπούλου
Ρίχνοντας κανείς ματιά στο βιογραφικό σας αντιλαμβάνεται πως γεννηθήκατε καλλιτέχνης, πως θυμάστε τον εαυτό σας ως παιδί ανάμεσα σε ακουαρέλες και χρώματα;
Θυμάμαι τον πατέρα μου όταν ακόμα ήταν μη αναγνωρίσιμος , όταν ακόμα έψαχνε την καλλιτεχνική του ταυτότητα . Ζωγράφιζε παντού ή για να είμαι ακριβής σχεδίαζε παντού . Είχε πάντα μαζί του ένα μπλοκ και ένα μολύβι και σχεδίαζε ότι έβλεπε . Αύτή ήταν και η πρώτη μου επαφή με τη ζωγραφική κυρίως με το σχέδιο . Έτσι κι΄εγώ σχεδίαζα παντού . Μου άρεσε να σχεδιάζω μέσα στην τάξη κατά την ώρα του μαθήματος τους καθηγητές και τους φίλους μου χωρίς να το ξέρουν . Στην αρχή το έιχα δει ως πλάκα αλλά αργότερα κατάλαβα πόσο σημαντική εξάσκηση ήταν . Μαθαίνεις με αυτό το τρόπο να παρατηρείς τα αντικείμενα , τους ανθρώπους , τη φύση . Μαθαίνεις να βλέπεις με άλλα μάτια , με άλλο τρόπο αυτό που οι άλλοι άνθρωποι το βλέπουν ως κάτι απλό. Παρατηρούσα το φως , τις σκιές , τα σχήματα .
Ποιο ρόλο έπαιξε ο πατέρας σας ως εικαστικός στην μετέπειτα πορεία σας; Ο πατέρας σας υπήρξε εκφραστής του ιμπρεσιονισμού δηλαδή της αντικειμενικής αναπαράστασης της πραγματικότητας, εσείς επιλέξατε την «αντίπαλη» επιτρέψτε μου να πω πλευρά, αυτή της έκφρασης του εαυτού σας μέσα από το εξπρεσιονισμό.
Ο πατέρας μου δεν ήταν κατά βάθος ιμπρεσιονιστής . Ιμπρεσιονιστή τον ήθελε το σύστημα και όταν λέω σύστημα εννοώ τα γκαλερί που συνεργαζόταν και αυτά ήταν πολλά , Συνεργαζόταν με τα καλύτερα γκαλερί της Ελλάδος κυρίως της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης . Όταν ζωγράφιζε κάτι άλλο πέρα από τα συνηθισμένα τοπία του δεν το αγόραζαν και ευτυχώς γιατί τα περισσότερα από αυτά τα έργα του , όσα δηλαδή δεν πουλήθηκαν , βρίσκονται στην ιδιωτική συλλογή μου και είμαι ευτυχισμένος γι’ αυτό . Ήταν κατά τη γνώμη μου ένας σύγχρονος ζωγράφος , εμπορικός και ταυτόχρονα διαχρονικός . Δεν με επηρέασε ποτέ ούτε στη θεματολογία μου , ούτε και στο ρεύμα που θα ακολουθήσω . Είχε πάντα συμβουλευτικό ρόλο , έδινε μιά συμβουλή και μετά με άφηνε να ανακαλύψω μόνος μου το γιατί . Θυμάμαι μόνο μιά φορά άσκησε κατά κάποιο τρόπο απαγορευτική μέθοδο . Ήθελα να ζωγραφίσω και όπως κάθε νέος ζωγράφος έφτιαξα την παλλέτα μου , έβαλα δηλαδή τα χρώματά μου για να ξεκινήσω . Η ανασφάλεια και η απειρία μου με οδήγησαν στο να βάλω στην παλλέτα μου 20 χρώματα . Τέσσερα διαφορετικά κίτρινα , τέσσερα διαφορετικά κόκκινα , τρία μπλέ , πράσινα , ώχρες , λευκό , μαύρο . . . . . . το σκέφτομαι τώρα και γελάω αν και τότε είχα θυμώσει πολύ . Με αυστηρό ύφος μου πήρε την παλλέτα και την πέταξε . Μου είπε φτιάξε άλλη παλλέτα και μου έδωσε να δουλέψω με έντεκα χρώματα συν το λευκό . Τώρα πλέον ζωγραφίζω με έξι έως οχτώ χρώματα τα υπόλοιπα βγαίνουν μόνα τους χωρίς να χρειάζεται να σκεφτώ . Μου δίδαξε το χρώμα και όσο κι αν τότε αντιδρούσα στις συμβουλές του ως νέος που τα ήξερα όλα , όσο περνούν τα χρόνια , κάθε μέρα και κάθε φορά που ζωγραφίζω τον έχω πάντα δίπλα μου και σκέφτομαι πόσο δίκιο είχε .
Πως από τον κλασικισμό περάσατε στον εξσπρεσιονισμό , ποιο ήταν εκείνο το χαρακτηριστικό που σας έστρεψε στο καλλιτεχνικό αυτό ρεύμα;
Η κλασσική ζωγραφική δηλαδή ο ρεαλισμός πάντα μου άρεσε άλλωστε πάνω στο ρεαλισμό έχτισα τα θεμέλια των σπουδών μου . Κάθε ζωγράφος πιστεύω από αυτό το δρόμο πρέπει να ξεκινάει το ταξίδι του , στη πορεία θα ανακαλύψει μόνος του ποιά στοιχεία θέλει να πετάξει . Φυσικά η ζωγραφική σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συναγωνίζεται τη φωτογραφία . Με ενοχλεί πολύ να βλέπω ζωγράφους να προσπαθούν να ανταγωνιστούν την CANNON ζωγραφίζοντας τόσο τέλεια και τόσο αληθινά . Η υπερβολική αλήθεια στη ζωγραφική είναι ένα ψέμα . Επίσης με ενοχλεί και το ακριβώς αντίθετο δηλαδή η ABSTRACT . Η ζωγραφική είναι συγκεκριμένη , έχει αρχή , μέση και τέλος . Δεν μπορείς απλά να πετάς χρώματα στο καμβά και ότι βγει . Υπάρχουν κανόνες στο σχέδιο , στην χρωματολογία , στη δομή και στη σύνθεση . Όταν αυτά τα αγνοείς δεν είσαι ζωγράφος , ίσως είσαι ελαιοχρωματιστής . Στον εξπρεσιονισμό κατέληξα χωρίς να το σκεφτώ δηλαδή δεν το επιδίωξα , απλά ζωγραφίζοντας έφτασα εκεί και ανακάλυψα ότι μου αρέσει . Με ενδιαφέρει η ψυχή των αντικειμένων και η κίνηση , με ενδιαφέρει ο άνθρωπος και το πως αισθάνεται . Λατρεύω τις έντονες αντιθέσεις από το φως στη σκιά . Λατρεύω τη σπάτουλα και τις μεγάλες φόρμες αν και θέλω να βελτιωθώ κι’ άλλο σ’ αυτό . Μου αρέσει το γρήγορο αποτέλεσμα , για να μπορώ να κάνω έναν πίνακα μου σε μερικές ώρες μου πήρε τριάντα χρόνια . Με εξιτάρει και με μαγεύει να μπορώ να εκφράζω συναισθήματα με λίγες πινελιές , το προφανές το αφήνω για τους φωτογράφους .
Μιλήστε μας λίγο για τα χρόνια εκείνα του Aglia University College του Cambridge, ποια η διαφορά της Αγγλίας από την Ελλάδα στα εικαστικά ζητήματα ; Ποιες δυσκολίες συναντήσατε στην Αγγλία ποιες στην Ελλάδα και ποιο είναι το στοιχείο εκείνο που σας έλκει καλλιτεχνικά σε Ελλάδα και εξωτερικό;
Στην Αγγλία πήγα χωρίς να το θέλω . Πιέστηκα από καταστάσεις και συνθήκες που δεν αξίζει το κόπο να αναφέρω . Κέρδισα μία υποτροφία κι’ έτσι πήγα . Ήταν Σεπτέμβριος και έβρεχε όταν έφτασα . Αυτό μου άρεσε πολύ , λατρεύω τη βροχή και την ζωγραφίζω συχνά . Το πανεπιστήμιο είχε τέλειες συνθήκες , εργαστήρια και υποδομές .Η ζωή δεν μου άρεσε καθόλου γιατί στην Αθήνα ζούσα τέλεια . Είχα αυτοκίνητο , φίλους , μπουζούκια και ντισκοτέκ κάθε βράδυ . Και ξαφνικά βρέθηκα στο Κέμπριτζ με ποδήλατο . Τότε δεν ήξερα πολύ καλά τη γλώσσα και κουράστηκα πολύ στην αρχή μέχρι να προσαρμοστώ . Κάθε Σάββατο πήγαινα με το τραίνο στο Λονδίνο και επισκεπτόμουν πολλά γκαλερί . Αυτό με βοήθησε πολύ γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία ανακάλυψα τη σύγχρονη παγκόσμια ζωγραφική , γνώρισα και είδα από κοντά έργα σπουδαίων ζωγράφων απ’ όλο το κόσμο κάτι που στην Αθήνα δεν θα είχα την ευκαιρία να το κάνω ποτέ.. Οι διαφορές που υπήρχαν τότε ανάμεσα στην Αγγλία και στην Ελλάδα υπάρχουν και σήμερα . Χωρίς να θέλω να φανώ αρνητικός ή αυστηρός με την χώρα μου και παρότι στο Λονδίνο δεν θα μπορούσα να ζήσω ποτέ , πρέπει να ομολογήσω ότι στις καλές τέχνες γενικά έχουμε να ζηλέψουμε πολλά . Η Ελλάδα έχει καλούς ζωγράφους αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν επαγγελματικές συνθήκες και υποδομές . Είναι σα να λέμε ότι έχουμε καλούς παίχτες αλλά δεν έχουμε γήπεδα να παίξουν .
Έχετε μετατρέψει έναν ιδιόκτητο χώρο σε γκαλερί μόνο για δικά σας έργα μιλήστε μας γι’ αυτό.
Ο Πατέρας μου ευθύνεται γι’ αυτό . Σε μιά συνοικία της Πάτρας το 1978 έφτιαξε το δικό του ατελιέ . Έναν υπέροχο αρχοντικό , πολυτελέστατο χώρο .Η συνοικία που μεγάλωσα λέγεται Τέρψη , τότε εκεί για να έρθει κάποιος έπρεπε να έχει χάρτη και πυξίδα , να περάσει από ποτάμια και καλαμιές και αν ήταν κάπως τυχερός να βρει τη γκαλερί του πατέρα μου . Ήταν πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του . Από αυτή τη γκαλερί έχουν περάσει σπουδαίοι συλλέκτες και γκαλερίστες . Τό 2007 την ανακαίνισα εξ’ ολοκλήρου . Είναι η πολιτιστική μου κληρονομία από τον πατέρα μου . Εκεί ζωγραφίζω και εκθέτω τα έργα μου και τα έργα του .
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γίνετε ζωγράφος ;
Αυτή την απάντηση δε την έχω δώσει ακόμα . Δε ξέρω αν θα γινόμουν ποτέ ζωγράφος αν δεν ήταν ο πατέρας μου . Είναι μια σκέψη που με βασανίζει γιατί μάλλον αυτή την απάντηση δεν θα τη δώσω ποτέ. Από την άλλη όμως σκέφτομαι ότι κάτι με έσπρωξε ώστε να θέλω να εκφράζομαι με χρώματα και σχήματα . Από τους τρεις γιούς μου κανένας δεν ζωγραφίζει .
Τι είναι εκείνο που σας συνδέει με την γκαλερί «Ωδείο» και ειδικότερα με τον κο Θεόδωρο Μαλλιά πρόεδρο του Κέντρου Πολιτισμού -Ολυμπισμού «Κωστής Παλαμάς»;
Ο Κος Μαλλιάς πάνω από όλα είναι φίλος . Γνωριζόμαστε σχεδόν τριάντα χρόνια όσα δηλαδή και η επαγγελματική μου πορεία στη ζωγραφική . Έχουμε ζήσει πολλά μαζί , ευχάριστα και δυσάρεστα , εύκολα και δύσκολα . Αυτό που μας ενώνει είναι οι αγάπη μας για την ζωγραφική , την ποίηση , τον αθλητισμό και το πνεύμα του Ολυμπισμού . Η φιλία όμως είναι κάτι ξεχωριστό από τα επαγγελματικά μου . Ακόμα κι’ έτσι ανάμεσα μας υπάρχει μία ισχυρή σχέση εμπιστοσύνης και σεβασμού . Ανταλλάσουμε ιδέες και απόψεις , μοιραζόμαστε προβληματισμούς και ανησυχίες . Είναι ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος και καλλιεργημένος άνθρωπος , μην ξεχνάτε πως είναι και ο ίδιος ζωγράφος . Το μόνο που δεν μπορώ να του συγχωρήσω και τον μαλώνω είναι γιατί δεν ζωγραφίζει πια.
Τι ήταν εκείνο που σας κέντρισε το ενδιαφέρον στην γκαλερί «Ωδείο» και αποφασίσατε να κάνετε την ατομική σας έκθεση στο χώρο αυτό;
Επέλεξα να κάνω την έκθεση μου στη Γκαλερί Ωδείο επειδή είναι ένας καινούριος χώρος , σύγχρονος , φωτεινός , ευρύχωρος με μιά θετική αύρα . Ήταν αυτό που ακριβώς έψαχνα για να εκθέσω στο φιλότεχνο κοινό της πόλης μας τη δουλεία μου.
Τέλος, τι λέει η οικογένειά σας και ειδικότερα η σύζυγό σας για το πάθος που έχετε με την ζωγραφική και την σκηνογραφία;
Η σκηνογραφία είναι χόμπυ , ξεκίνησε και ωρίμασε μέσα από την ενασχόλησή μου με το θέατρο . Δεν έχω σπουδάσει σκηνογραφία αλλά έχω διαβάσει και έχω κάνει κάποια σεμινάρια. Μου αρέσει πολύ . Είναι κάτι μαγευτικό όπως και η ζωγραφική . Η οικογένεια μου νομίζω πως απλά με παρακολουθεί , δεν παρεμβαίνει και κυρίως με στηρίζει σε δύσκολες στιγμές μου . Όπως όλοι οι καλλιτέχνες έτσι και οι ζωγράφοι έχουμε τα πάνω μας και τα κάτω μας . Εκεί χρειάζεσαι ανθρώπους να σε στηρίξουν με αγάπη κι’ εγώ τους έχω . Η σύζυγός μου είναι ο μόνος άνθρωπος που βλέπει τα έργα μου κατά τη διάρκεια της εξέλιξής τους . Παρεμβαίνει πάντα , έχει άποψη και πολλές φορές έχει δίκιο . Συνήθως ρωτάει αν είναι έτοιμο το έργο , εγώ γελάω γιατί δεν μπορεί κανείς άλλος πέραν του ζωγράφου να αποφασίσει πότε θα υπογράψει το έργο του . Είναι η σημαντικότερη στιγμή γατί εκείνη την ώρα στέλνεις το έργο σου στην αιωνιότητα . Μετά με μαλώνει επειδή λερώνω με χρώματα τα ρούχα μου .
