Γιατί το διαζύγιο απαιτεί τόλμη

Η ένωση δύο ανθρώπων μέσω του γάμου σηματοδοτεί την αρχή μιας κοινής πορείας που προορίζεται να διαρκέσει μια ζωή. Ίσως γι’ αυτό και το διαζύγιο είναι συχνά μια επώδυνη διαδικασία που χρειάζεται θάρρος και την κατάλληλη υποστήριξη.

Είτε πρόκειται για φιλικές, είτε για ερωτικές σχέσεις, ένας χωρισμός συνοδεύεται συνήθως από συναισθήματα θλίψης και απογοήτευσης. Στην περίπτωση των συζύγων, ο χωρισμός παίρνει μία πιο επίσημη μορφή αφού το διαζύγιο είναι απαραίτητο ως ένα κατά κάποιον τρόπο «εισιτήριο» για να μπορέσουν και οι δύο πλευρές να προχωρήσουν σε μια νέα αρχή.

Αν και η υγιής εξέλιξη μιας σχέσης στην οποία οι σύζυγοι δυστυχούν είναι ο χωρισμός, οι κοινωνικές, πρακτικές και ψυχολογικές πιέσεις των ανθρώπων που επιλέγουν να πορευτούν χώρια είναι μεγάλες και απαιτούν αντίστοιχα, μεγάλα ψυχικά αποθέματα.

Το κοινωνικό στίγμα

Η κοινωνική πίεση για έναν «τέλειο» γάμο συχνά «στοιχειώνει» τα ζευγάρια και καταβάλλουν υπερπροσπάθειες ώστε να παραμείνουν μαζί. Όταν αυτό το πρώτο εμπόδιο ξεπερνιέται, οι πρώην σύζυγοι συνήθως έχουν να αντιμετωπίσουν τα ερωτήματα και την κριτική του περίγυρου.

Ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα, η οικονομική κατάσταση και κατά καιρούς η συνολική λειτουργικότητα της οικογένειά τους «στοχοποιούνται», προκαλώντας αρνητικά συναισθήματα αμφισβήτησης, άγχους, ανασφάλειας, ενοχών και απομόνωσης στους διαζευγμένους.

Η δεύτερη «ευκαιρία» που οι πρώην σύζυγοι επιθυμούν συγκρούεται με αναχρονιστικά κοινωνικά στερεότυπα που μπορεί να φτάσουν ακόμη και στα όρια του κοινωνικού αποκλεισμού. Έτσι, ακόμη κι ένα «απλό» ραντεβού με μια καινούρια γνωριμία είναι πιθανό να καταλήξει σε μια στρεσογόνα κατάσταση λόγω της έλλειψης κατανόησης και αποδοχής.

Διαχείριση της γραφειοκρατίας

Ακόμη κι αν πρόκειται για ένα συναινετικό και όχι για ένα κατ’ αντιδικία διαζύγιο, οι πρακτικές διαδικασίες που είναι απαραίτητο να γίνουν μετά την απόφαση της διακοπής ενός γάμου είναι από μόνες τους επιβαρυντικές.

Από τα απαραίτητα συμφωνητικά που απαιτείται οι πρώην σύζυγοι να προσκομίσουν ως προς την επιμέλεια των παιδιών, εφόσον υπάρχουν, μέχρι τη ρύθμιση της κοινής τους περιουσίας, οι «αντοχές» των ανθρώπων δοκιμάζονται ποικιλοτρόπως και δεν είναι απίθανο να έχουν ανάγκη επιπλέον ψυχολογικής υποστήριξης για να ανταπεξέλθουν.

Οι ευθύνες και μια «ξένη» καθημερινότητα

Η δύναμη της συνήθειας, οι αναμνήσεις, οι κοινές λύπες και χαρές είναι ανθρώπινο να αφήνουν ανεξίτηλα «σημάδια» που οι πρώην σύντροφοι καλούνται να αντιμετωπίσουν. Η διαδικασία διαμόρφωσης μιας νέας καθημερινότητας, ακόμη και στην περίπτωση τοξικών σχέσεων, δεν είναι ένα απλό ζήτημα.

Στην περίπτωση δε που υπάρχουν παιδιά, ο γονιός που αναλαμβάνει την επιμέλεια μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος με ένα «βουνό» υποχρεώσεων που προηγουμένως μοιράζονταν. Επιπλέον, η ανησυχία των γονέων για το πώς οι αλλαγές θα επηρεάσουν την ψυχολογία του παιδιού τους είναι ένα ιδιαιτέρως απαιτητικό ζήτημα.

Χρειάζεται επομένως αλληλοϋποστήριξη, αλληλοκατανόηση και αγάπη ώστε η μετάβαση να είναι ομαλή και το κάθε μέλος της οικογένειας, ψυχικά προστατευμένο.

Όλες αυτές οι συσσωρευμένες προκλήσεις καθιστούν το διαζύγιο μια επίπονη διαδικασία κατά την οποία δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε: Όταν ένας «κύκλος» κλείνει, ένας καινούριος ανοίγεται και όσο οδυνηρό κι αν το πρώτο διάστημα φαντάζει, τα θετικά της κατάστασης, δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους.